Her sabah yolda karşılaştığım bir köpek (bu bir metafor filan değil. Bildiğimiz 4 ayaklı, tüylü filan bir sokak köpeği kendisi) var. Hoş, o benim farkımda değil, sabahları sıcaktan bitkin halde Levent Çarşısı’nın orda bir kuruyemişçinin önünde uyuyor oluyor. Ama hep aynı yerde.
Neredeyse 1 aydır aynı yerde, aynı yatar pozisyonda gördüğümden öldüğünden şüphelenmeye başlamıştım. Dün gece, “Ölmüş müdür sence?” diye bile sordum Özden’e. “Yok canım, uyuyordur” dedi. “Ama hep aynı yerde, hiç yer değiştirmiyor” dedim.
Sonra bu sabah düşündüm de… İnsanlar da “genellikle” her gece aynı yerde uyuyorlar, hareketler ve metabolizma minimuma indirgenmiş. O kadar şaşırılacak bir şey yokmuş yani. Ama galiba ben böylesine sıradan sayılabilecek bir şeye bu kadar şaşırmama daha çok şaşırdım.