Bu aralar öfke yönetim programı adı altında elime ne geçse okumaya aç vaziyetteyim. Her şeye öfkeliyim... Öbek öbek nefret büyütüyor gibi hissediyorum ve korkuyorum bu halden. Bir elin parmaklarının yarısını geçmeyecek kadar kişiyle ayakta durabiliyorum; sakinleşebiliyorum. Sonra yine aynı. (buçuklu bir sayı ettiğinin ben de farkındayım ama "maksimum" dedim zaten.)
Yazamıyorum. Yazdığım içime sinmiyor çünkü; sadece öfkeden bahsediyor. "Anladık; öfkelisin. Ya sonra?" sını bulamadığımdan siliyorum ben de. Gerek büyük çerçevede olup bitenler, gerekse ufak çerçevedeki beyinsizliklere gülüp geçemediğim zamanlardan birini daha yaşıyorum.
Sonra bir an nefes alıyorum; iyi geliyor. Ardından yine yeni baştan.
Belki de burası da vadesini doldurmuştur. Kapayıp kapamamakta kararsızım işte.
0 comments:
Post a Comment