Öylesine sayı saymak geliyor içimden bazen. Hani sanki o sayıya erişince, çok istediğim bir şey olacakmış gibi. Tostun olmasını beklerken, ellerimi yıkarken, banyodayken... Vakit geçsin diye sayıyorum. 1-2-9-20... böyle gidiyor... İlk başta bir hedef koyuyorum, sonra o hedefe yaklaşınca bitmesine kıyamıyorum, hadi bir 5 daha olsun bari diyorum, sonra 2 fazlalıkta sıkılıyorum...
Saçmalamak amaçlı olarak yazmadım bu üsttekileri, neden öyle sandınız ki?
Öylesine sayı saymayı bazen de bir iyilik yapıp denize atmaya benzetiyorum.. Bilmemkim bilmezse, halik bilir diye bir atasözü vardı.. Halik filan bilmez işte... Adamın işi gücü yok neden benim yaptığım bir iyiliği bilsin ki? Bu yüzden sayı saymayı buna benzetiyorum ya zaten... Sayıyorsun, bir şey olmuyor...5daha diyorsun, hala olmuyor. 3'de cayıyorsun, ama bir süre sonra için elvermiyor...
Nedensiz nedensiz haybeye sayıyorsun...
Bir şey oluyor mu?
Hayır...
Sorun ne diye merak ediyorsun belki de... Bence etmiyorsun, umrunda olsa bile söylemiyorsun...Söylememek de içinden saymak gibi bir şey, dıştaki aklından tuttuğun sayıyı bilemiyor. Bozuluyorsun...Gidip üç beş bir şey kırıp, 37ye kadar da sayıp geri dönüyorsun. Aslında amacın 40 a kadar saymaktı, dayanamadın..."40" dediğinde çok istediğinin olmaması korkusu yok mu...Her şey onun yüzünden, ben bilmez miyim?...
Belki de her şey 8i 9dan bir önce, 28i de 29 dan bir önce yapanın suçuydu. Tabii bunu da halik bilecek..
1 comments:
Çok hoş. Bu bloğu daha önce keşfetmiş olmayı dilerdim.
Post a Comment