YANİ ANNEM İÇİN...
Zaman ne kadar hızlı geçiyor anne...Ben zamanın yavaş geçişine şikayet ederken, hızlı geçince suçluluk duygusuna kapılıyorum. Ya olur da bir şeyi unutursam diye...Tarihini unuttuğum bir şey olmuyor da, o günün o tarih olduğunu hatırlamam zor oluyor bazen...Ya kaçırırsam diyorum, eyvah ya gün biterse de ben yetişemezsem diyorum...
Ama yetiştim...Hem unutamazdım ki zaten seni...
Bu ayrı geçen 5. sene oldu...Yanında olsaydım şu anda, "Sen benim en ciğerimin köşesi, en bitanecim, en sevgilimsin" derdim...
"Aman da büyümüş dulcuk dulcuk laflar mı ediyormuş annesine" derdin sen de. Gülerdik beraber. Yine gülelim. Hele sen hiç üzülme, seni üzenleri bana söyle, ben gidip alayım hesaplarını.
Yıllar geçtikçe ben büyüyorum, sanki sana daha çok yakınlaşıyorum...Hani insan çocukları için yaşarmış ya, inan bazen çocuklar da bunu hissediyor. Mesela ben her dönüşümden önceki gece, başka şeylerle uğraşıyor oluyorum. Çünkü yanında oturursam ağlar da seni üzermişim gibi geliyor, kaçıyorum. Ama uzağa gitmiyorum, merak etme :) Sonra yanına yatıyorum senin, sen uyumuş oluyorsun, ufacık ufacık nefes sesini duyuyorum. Sanki ben senin kızınmış gibi değil de, sen benim bebeğimmişsin gibi geliyor, sabah saatin alarmı çalıncaya kadar ben tetikte seni düşünüyorum, etraftaki herşeyi de tembihliyorum, "anneme iyi bakın, yoksa bozuşuruz" diyerek.
Kısacası ben seni çok seviyorum. Umarım ileride bir gün, ben aynı senin gibi bir anne olabilirim...Senin kadar iyi yapar mıyım bunu bilemiyorum, çünkü öylesine güçlü bir rakipsin ki bu konuda, ne yapsam yetmezmiş gibi geliyor bazen. Ama aynı zamanda kızarak, bağırarak, gülerek, dalga geçerek, çılgınlaşarak, bana en büyük yol göstericisin...
Biliyor musun ben herkesten daha şanslıyım aslında, bakma şikayet ettiğime. Çünkü Sen varsın benim için, benim annemsin, hiç kimseyi kıskanmaya bile yeltenmeyecek kadar kocamansın içimde.
Seni çok seviyorum Anneciğim, benim bir tanecik Gamzoş'um, şekerim....
0 comments:
Post a Comment