Öylesine kötüyüm ki, ağlayamıyorum bile. Sanki tüm kan, damarlarımdan çekilmiş gibi. Üşüyorum...Paramparçayım... Hep aptal olmak zorunda...O çok akıllı görünen silüetinde bir çocuk yatıyor...Hemencecik kanıyor her şeye...Aptal çünkü....Kendi içinde tutamıyor bir şeyi, atıveriyor elinde gizlediği ne varsa...Ama koşarak sarıldığı çocuk, ellerinde kalmış iğnelerle tutuyormuş onu meğerse... Er yada geç, batıp kanatıyor...Şimdi her yer kan... Paramparça düşüyor... 
Kan
Friday, October 19, 2007 | Posted by Tugc at 11:59 PM | Labels: içsel
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment