-Bence biraz bekle.
-Ama bir şeyler söylemek filan istiyorum, böyle unuttum filan sanmasın, bir de sözlerimin arkasında durduğumu belli etmek filan.
-Tamam, ama birkaç gün bekle bence. Biraz kafasını oturttursun.
-Ya aslında ben bunu vermek istiyorum.
-Şimdi değil, 1-2 gün bekle. Bak zaten sen de diyorsun, yoğunmuş çok.Aklını vererek okuyabilsin.
-İyi de nasıl duracağım ben?
-Hoş, kel ve merhem olayı. Ben de tutamaz, görür görmez uzatırdım yazdıklarımı büyük ihtimalle. Ama sen benim gibi yapma diye söylüyorum işte. Şekil A, tablo 8,ben. Hem zaten bence bu günlerin tadını da iyi çıkar.
-Aslında sonu da yok. Niye söyledim bilmiyorum.
-Boşver, o hiç belli olmaz. En emin olduğun olmaz, en olmadığın olur. Söylediğin de iyi olmuş ayrıca. En nefret ettiğim cümle de olsa, beklemekten ve zamandan başka bir şans da yok. Bu cümleden nefret ediyorum, söylemekten de. Hem zaten olabilecek en güzel günlere başlıyorsunuz. Uyuyamamanın bile tadını çıkar. Ama senin için iyi olacak, yine de pek pozitif davranmayayım ama yani, iyi olsun diyeyim. Biraz ne dediğim belli olmayan bir cümle oldu galiba.
-Olsun anladım ben. Bu defteri odaya bırakayım bari; yoksa dayanamam ben kesin.