Emanet

Başkasının bilgisayarını kullanırken duygularımı yazamıyorum. Bir yapaylık, bir tekrar okuyunca anlamsız gelme hissi sanki. Yazasım gelmiyor gibi, hem de güvende hissetmiyorum gibi. Saçma olsa da.
Yatak gibi yani. Hani başkasının evine yatıya gidince her ne kadar yatak rahat olursa olsun, tam bir uyku çekememeye benziyor biraz.
Oysa ki bu ev benim evim, bilgisayar da ortak olsa da, benim sayılabilir. Ama işte yatak huzur verirken bu evde, bilgisayar vermiyor. Aptal bir teknolojik paranoya.
Okunacağımdan, kaydettiklerimden de çekinmiyorum, sadece bir şeyler yazmak için karşısında oturduğumda, ne aklımı, ne içimi boşaltmayı becerebiliyorum, yapsam da olmuyor, yanlış-çirkin yazmışım gibi hisse kapılıyorum, öyle de oluyor zaten..

Yalnız dün gece rüyamda şöyle bir şey gördüm, hediye mi gelmişti, kendim mi almışım hatırlamıyorum; o da bana fotoğraf çekmesini,makinanın ayrıntılarını öğretiyordu yanımda.. Rüyayı kıskandım.

Emanet