Kitap arkası

Wednesday, April 29, 2009 | |

Kırmızı kalem ne düşüncelerle

elimi kestiğinde
içim, kılcal damarlarımı
yırtarak
kanıyordu.
Dışa çıkamıyordu;
kandırabiliyordum.
akıllı sandığım kendim-i
bile.
O içten kanarken,
kırmızı kalem izi
her şeyi kapıyordu.

Share/Bookmark

1 comments:

Anonymous said...

bu da benden olsun madem öyle.

şafağın en kuytu vaktinde, bir sevişme anı çığlığında gölgelerden kaçırdın beni; aşk ezberim bozulmuş avucumda sevgi kırıntılarıyla.
bir ada vapurunda uçuşan saçlarında ve kalabalık ortasında kondurduğun öpücükle hapsettin; şimdiyse ümit denizinde azat ettin

Related Posts with Thumbnails

Arşiv