Ben aslında uzun sayılabilecek bir süredir yaşıyorum bu mutsuzluk ataklarını ama araları uzun, bir nevi uzaktan sıradağlar ya da sıra sıra tepecikler gibiydi. Bazen legoların üzerindeki noktacıklar gibi ufak ama hafif şiddetli yükselip alçalmalardı. Bugünlerdekilerin farkı aralıkların azalıp, kalp atışlarının kardiyografiksel anlatımı gibi olması.
Bana "2 gündür n'oluverdin?" diye soran anneme ise, bunun 2 gün değil, daha çok inişler ve çıkışlar şeklinde olduğunu, belki de onun daha önceden farketmemiş olduğunu söyledim ve durumumu anlatırken de dedim ki;
Aidiyet ve adaptasyon sorunu yaşıyorum, belirsizlik beni yoruyor. Odam bile yok mesela, anlatabiliyor muyum?
En çok "odam bile" ye takıldı, nedenleri anlatmaya girişti, savunma mekanizmasını örgütledi, panik oldu.
Bana "2 gündür n'oluverdin?" diye soran anneme ise, bunun 2 gün değil, daha çok inişler ve çıkışlar şeklinde olduğunu, belki de onun daha önceden farketmemiş olduğunu söyledim ve durumumu anlatırken de dedim ki;
Aidiyet ve adaptasyon sorunu yaşıyorum, belirsizlik beni yoruyor. Odam bile yok mesela, anlatabiliyor muyum?
En çok "odam bile" ye takıldı, nedenleri anlatmaya girişti, savunma mekanizmasını örgütledi, panik oldu.
5 comments:
bana çok tanıdık bu his. 5 yıl sonunda eve döndüğümde fiziken bi odam vardı; ama yarısı kardeşimin hakimiyetinde diğer yarısı da depomsu bi haldeydi. bi oda var, benim olmalı; ama bana otel odası hissi veriyo. alışmak zor. ama bazen de kamçı oluyo o his, kendi odasını arıyo ve buluyo insan, o da güzel.
heralde dayanamayacağım tek şey budur. bi yerde ikamet etmeye karar verdikten sonra ilk işim bana ait olacak bi yatak ve dolap. haa bunu yapar yine tivi karşısında uyurum o ayrı. orada olduğunu bileyim. misal: elektrinkler varken karanlıkta oturmaktan hoşlanmak ama gittiği an panik olmak. orada olduğunu bileyim; kullanmasam da olur. tez elden güzel bi yatak diliorum senin için.
Aslında benim olayım burada yazdığım gibi "oda" olayı değil, o sadece çok çok minik kısmı. Yani teknik olarak annemler de taşınıyor başka bi eve ve şu anki evin hiçbir yeri hiçbir yere ait değil gibi bir şey. Yazlıkta da zaten kendime özel bir odam var. Benimkisi daha çok dönüş sendromu. Kaç senedir yalnız yaşamaya alışınca zorlanıyorum amna tabi şu da var ki, azıcık tatil yapıp ciddi iş avlama seanslarına geçeceğim zaten. Benimkisi toptan bi bunalım.
anne mentalitesine sahipmişim işte ben de. düzmantık daldım olaya.
dileğimi değiştiriorum o zaman:
tez elden yeni hayatına alışır, çookk güzel bi tatilden sonra süppel bi iş bulup kendi odanda kendi yatağında mışıl mışıl uyursun umarım parildacık :)
Bu dilek ilaç gibi geldi bak.
Post a Comment