Günaydın, ama aslında gün sahi aydın mı bilemem, sonradan beni suçlama yani, kavga gürültüye gelemem şimdi sabah sabah. Bak ne diyeceğim sana; ama söz ver inancını yitirmeyeceksin. Hoş, oldukça zor bir şey olacak ama en azından bileceksin. Kaldır kafanı bak şöyle izlediğin televizyona, işte o adam yalan söylüyor. Yanında günlerce inandığın adam, köşe başındaki kadın, hepsi. Kanım çekildi sanki, iğneler battı her yanıma ilk farkettiğimde bunu ama yüzyıllarca saklayarak bu uydurmacaya devam edeceğimize, bari söyleyeyim de, biz de ona göre belirleyelim hayatımızı.
Tamam, üzülme ya da ne bileyim otur üzül ve ağla haline, ama bir boka yaramıyor işin gerçeği. Geçenlerde koskocaman bir adam gördüm, ufacık yalanlar söylüyordu; gördükçe midem bulandı. Sonra koskocaman yalanlar söyleyen, miniminnacık insanlar da vardı ama miniminnacık olan boyu falan, sonra o miniminnacık olan insanın dev anası vardı; küçük dünyayı nefes alınması zor kılacak yalanlar söylerdi.
Benim bu gerçeği henüz öğrenmediğim zamanlarda da bir adam vardı, öyle küçük yalanlarla çevirirdi ki büyük hayalleri; hayaller kapana kısılıp, gün ışığı göremez haline gelmişlerdi birkaç yıl içinde. Sinirimi bozma benim, kes ağlamayı! Senin şu an sahici gibi görünen yaşların işportaya düştü, 1.5 yalana satıyorlar, takıyorsun göz pınarlarına. İşporta malı olduğu belli oluyor gerçi ama markalıları da var ama daha pahalı, ama gerçek gibi, ayırt edemezsin. Ne diyordum, kes ağlamayı işte, bırak şu ayak altına düşmüş hareketi. Güzel kelimelerini de bırak. En çok güzel kelimelerden korkmaya başla, nerede güzel kelime, orada anahtarlıkta sallanan bir yalan. Utanmadan takıyor insanlar anahtarlıklarına, evlerinin kapılarına, boyunlarına..rezilce.
sen miydin o yalnızlığım mıydı yoksa
kör karanlıkta açardık paslı gözlerimizi
dilimizde akşamdan kalma bir küfür
salonlar piyasalar sanat seviciler
derdim günüm insan içine çıkarmaktı seni
yakanda bir amonyak çiçeği
yalnızlığım benim sidikli kontesim
ne kadar rezil olursak o kadar iyi
-Can Yücel
0 comments:
Post a Comment