Görsel betaaquilae.deviantart.com'dan alıntıdır.
Garip, hatta sinir bozucu bir şekilde suskunum bu aralar. Gözlemdeyim denilebilir, 'kayıttayım tamam' da olabilir. Ama ağzımı açıp, cümle kurasım gelmiyor. Hele bir de ağzını sürekli açanların, ne kadar gereksiz bir eylemde bulunduklarını gördükçe, daha da cayıyorum hatta. Tam ağzımı açıp bir şey söyleyeyim diyorum şöyle okkalı sık sık; 'hadi kalk, gidiyoruz' denmeyi dört gözle bekleyen ve der denmez ayağa fırlayan bir ruh edasıyla, sonra vazgeçip, yine kayıtta kalıyorum. 'Ay bi sus' denmeyi özledim şu sıralar. Hem de bu kadar konuşulması, bas bas bağırılması gereken şey varken, sırası mı bu kendi içinde sürekli minik ve orta boy patlamalar yaşamak? Çatapatlar gibiyim. Cızır cızır bir beyaz gürültü ama çok da duyulmuyor, çok da anlaşılmıyor.
J.K. Rowling'e, her şeyden çok, hayatıma soktuğu ve olmasını ne çok isteyeceğim icatlarından dolayı hayranlık beslerim. Mesela bir düşünseli. Olmayan bir şeyin, kaybolan telefonumu aramak gibi, ihtiyacını duymak nasıl bir şey, en çok bu düşünseliyle hissediyorum. İyi olmaz mıydı yani, beynimizi anı anı, düşünce düşünce minik deney tüplerine koyup saklayabilmek? Saklamaya da gerek yok aslında, bir nevi plastik kaba koymak, streçlemek, alüminyum folyoya sarmak, zenginseniz tupperwarelere koyup hava atmak olabilir. Ara ara soluk alırdı beyin, yeni yüklemeler, okuduklarımı yeniden hızlı hızlı anlayabilmek kolaylaşırdı en azından. 'Teker teker gelin' diyebilirdim, misal.
3 sayfa zor okur haldeyim; bildiğin anlamıyorum okuduğumu, hızlı okuma yapabilmeyi geçtim, gördüğüm harf dizisi beynimdeki basamakları bir atlayıp geri döndüremiyor adeta. NTV Tarih'in aralık sayısı geçti elime bugün; 1 saatte okudum sadece Dersim dosyasını. Hepi topu 5 sayfaydı yani, bir şey de değil. Bilgisayar olsam, bi format attırıp getireceğim ya da yazılımcı olsam 'ha' diyeceğim, 'geri getir' komutunu unutmuşum. Yok; algı sıfır halde, yeni yeni emekliyoruz. Beynim, kalbim ve ben olarak. Kaydediyorum da, henüz işlem yapma yetim yerinde değil sanki.
Pencerenin önünde tüm gün oturup, geçen insanları izliyorum. Feci bozuğum kendime, kendimle; konuşmuyorum.
2 comments:
Kayip konusunda oscarlik performans sergileyen biri olarak gunumun ne kadarini Accio! diye bagirarak geciriyorum bir bilsen...
En azından yalnız değilmişim.
Post a Comment