"Labne peyniri 1 bardak sütle çırpıyorum!" diye odaya seslendim. "Yemek programında mıyız ki, hayatım?" diye geri bağırdı başını okuduğu kitaptan kaldırarak. "Şimdi deee..." dedim, başımı mutfağın kapısından çıkarıp inadına inadına yüksek sesle konuşarak. Ses yok. Meraklandım hafif ama çaktırmadım yani; çok üzerine düşüyormuşum izlenimi verirsem, halet-i ruhiyem onda sıkılma hezeyanlarını başlatıp, sağ elini dikine sol elini yatay ya da tam tersi koyarak, 'molaaaa' istemesinden çekindim. Devam ettim; "2.5 bardak daha süüüt ekleyiiiiip..." ; "Biraz sessiz lütfen, işimi bitirmem gerek" deyiverdi, üfleyerek; bir de ayaklanıp, oturma odasının kapanmayan kapısını iteledi. 'İlahi! sanki kapanırmış gibi neler yapıyor zibidi' ledim, duyamayacağı şekilde; duyamadı o da. "Vanilyalı pudingi ekleyip, puding pişirir gibi pişireceğim şimdi. Minik baloncuklar oluşacak, pof sesi çıkaracaklar sihir gibi. Görmek ister miydiiiiiiin?" sorusunun sonunu iyice uzatınca ben, tepkisiz kalamadı. "Çalışıyorum canım, bitirmem gerek bunu bu gece şekerim. Minik baloncuklar her sefer çıkabilir zaten, izlemesem de olur" dedi. "Bunlar her seferinde olmuyordu halbuki ve gerçekten görmeye değerdi. 3 adet büyük baloncuk, bikaç da küçük poflamıştı içi boş içi boş. Balıketli kadın salınmasını hatırlatan tavırlarda baloncuklar." Yiyiverdim ben de onları; çünkü çok kızmıştım ve aramıza boşu boşuna nifak sokmuş bu poflayan labne peyniri iksirine sinirliydim.
1 comments:
:) Çok şey kaçırmış :)
Post a Comment