Reality Conscious Nervous Uprising Wonder Cottage

Bir virgül vardı şurda geçenlerde, ayağıma batmıştı. Saat de epey olmuştu da, üşengeçlik her yanı sardığından eğilip ne o yerdeki diye bakmanın akla gelmediği zamanlardı.
Noktalar küçük olur böyle, yuvarlak filan, iki parmağın arasına sıkıştı mı, yandın. Nokta istemiyorum dedim, sinirlendirdiler beni. Neymiş efendim, virgül kalmamış. Dolu nokta geziniyor ortalıkta, hele ben, yakında beleşe nokta buldum diye sırf noktalardan kuracağım yazıları. Şımarıklık!
He he heyt! Gençlikte böyle miydi ya, noktaları zor bulurduk da ekleyi ekleyiverirdik kelimeleri ve cümleleri, yada mecburen şiire çevirir gibi alt satıra geçmek zorunda kalırdık biz diye anlatırdı dedem. Biz muhallebi çocukları, 3 noktaları çok kullanıp, sarfediyormuşuz.
Muhallebiden hiç hazzetmem dede diyemezdim. Susardık artık, kızar da elindeki noktaları bizle paylaşmazdı filan. Korkardık biz. Halbuki akıllı olup, o zamanlar 3-5 virgül isteseymişim. Noktalarla birleştirir bir kaçını, pozitif bir bağlacın da yardımıyla kendisinden önceki cümlelerle ilgi kurmak ve bağlamak üzere noktalı virgüller yapardım. Dursun dolabında, sakla değil mi? Nerdeee? Zaten noktalı virgülün nasıl iyi kullandığını da bilmezdik biz. Uyduğu kadar der, uymadığı yerde bir zırlama çıkartır, kaytarırdık.

Aslında bir planım var elbet. Diyorum ki, şu soru işaretlerinin üç beşini ikiye bölsem, virgül gibi durur mu? Noktayı da aldık mı, al sana hayalleri yazdığın cümleleri kendinden önceki ile bağdaştıracak noktalı virgül. Oh, mis..

Ne? Cumartesi mi oldu? Cumartesi bizim aile kadınlarının yüksek mahkeme kararına göre çamaşır yıkanmaz. Cıs. Neyse.

Noktalı virgül gerek. Yani nokta var da, virgül gerek. Hayat virgülü, hayal virgülü, o tip bir şeyler. Ama cümle virgülü de yeter, halleder şekli şemalini ayarlarım ben, noolacak.. Bir yerlerde olmalı.
Noktalı virgül ne zaman gelir bilinmez a, en iyisi şimdilik birkaç soru işareti çengeliyle yatağın kenarına bağlamak.

Reality Conscious Nervous Uprising Wonder Cottage