Norveç'teyken bir gün, artık çok yorulduğum, dayanamama noktasına yaklaştığımı hissettiğim günlerden birinde, genellikle olduğu gibi yağmurlu günlerin birinde, bunu hisseden 2 arkadaşımla beraber fyordun kıyısına gidip, teker teker, sırayla, avazımız çıktığı kadar "fuuuccccckkk" diye bağırmıştık. Hepimiz diğerinin ne diye bağırdığını anlasın diye seçilmiş, ingilizcesi en vasat olan birinin bile kulağının alışık olduğu bir kelime, fuck. Ama biz küfür etmiyorduk.. "Yeter" diyorduk. "Yeter" demekti o an için o kelime, sadece ortak olarak bağırılması en kolay onu bulmuştuk. Hem "aaaaa" diye de uzatılabiliyordu ortası.
Sesler önce okulun içindeki adayı doldurmuş, sonra karşı adalara ve etraftaki dağlara çarpmış, geri dönmüştü. Defalarca bağırıp, her geri dönüşünde bari birazcık olsun huzur bulur gibi olmuştuk.
Hala mutsuz muyduk o bağırışın ardından hatırlamıyorum ama öyle dürüstçe, artık içe atmadan bağırıvermiştik işte. O 3 kişi ne birbirimizi anlamaya çalışıyorduk, ne başka bir şekilde bize sihir değneklik bir durum yaratacak bir şey yapmaya çalışıyorduk. Öfkeyi bile paylaşmaya çalışmıyorduk aslında. Yaptığımız tek şey, hepimizin o an ortak olarak hissettiği duyguları biraz olsun dışa saçmaktı.
Başka kelimeler çıkaramıyor yada anlatamıyorduk çünkü. Kelimelerin içinin boşalmışlığıyla "anlayışlı"lık takınmak yerine, bağırıvermiştik. En aptal hallerimizden biriyle, yağmur yağarken, başka birilerinin yakasından tutup sarsamadığımızdan, sesleri sarsmıştık ağzımızdan çıkan ve hepsi buydu.
Deli miydik, manyak mı, o an şımarık mı, ilgi-sevgi-özlem bekler mi neydik uzakta? Ne bok, ne ayaktık o soğuklarda donan, yağmurlarla yükselen fyordun kenarında?
Bilmiyorum.
O an mutsuzduk ve olabilecek en sıradan, en beklendik, "canlı" yanımızla bağırmıştık.Belki sonra yağmurdan hasta bile olmuşuzdur.
Şu an yağmur yağar, evlerine kaçmak için koşuşturan insanlar filan varken dışarıda, çalan şarkıdaki gibi; sahi What's this life for?
Sesler önce okulun içindeki adayı doldurmuş, sonra karşı adalara ve etraftaki dağlara çarpmış, geri dönmüştü. Defalarca bağırıp, her geri dönüşünde bari birazcık olsun huzur bulur gibi olmuştuk.
Hala mutsuz muyduk o bağırışın ardından hatırlamıyorum ama öyle dürüstçe, artık içe atmadan bağırıvermiştik işte. O 3 kişi ne birbirimizi anlamaya çalışıyorduk, ne başka bir şekilde bize sihir değneklik bir durum yaratacak bir şey yapmaya çalışıyorduk. Öfkeyi bile paylaşmaya çalışmıyorduk aslında. Yaptığımız tek şey, hepimizin o an ortak olarak hissettiği duyguları biraz olsun dışa saçmaktı.
Başka kelimeler çıkaramıyor yada anlatamıyorduk çünkü. Kelimelerin içinin boşalmışlığıyla "anlayışlı"lık takınmak yerine, bağırıvermiştik. En aptal hallerimizden biriyle, yağmur yağarken, başka birilerinin yakasından tutup sarsamadığımızdan, sesleri sarsmıştık ağzımızdan çıkan ve hepsi buydu.
Deli miydik, manyak mı, o an şımarık mı, ilgi-sevgi-özlem bekler mi neydik uzakta? Ne bok, ne ayaktık o soğuklarda donan, yağmurlarla yükselen fyordun kenarında?
Bilmiyorum.
O an mutsuzduk ve olabilecek en sıradan, en beklendik, "canlı" yanımızla bağırmıştık.Belki sonra yağmurdan hasta bile olmuşuzdur.
Şu an yağmur yağar, evlerine kaçmak için koşuşturan insanlar filan varken dışarıda, çalan şarkıdaki gibi; sahi What's this life for?
0 comments:
Post a Comment