2009 bitiyor da, ben sanki yalnız 2009'un değil de, tüm 6 senenin anılarını dosyalıyorum kafamda. Flashbackler dizisi sanki. Bu yılın bana öğrettiği tek şey varsa sadece, acı, tatlı, trajikomik bir sürüsünün arasında; sahip olduğum en değerli şeyin, anılarım olduğudur. 10 senedir çift gözlü bu son sene biterken, hep uykulu gözlerim, her an uyumak ister halde, her an bi şeyleri hatırlamak için yola koyulmaya amade adeta. Güzel şeyler hatırlamak istiyorum bu seneden; ama çok sancılı. Belki sonra, belki bi on sene sonra, diyeceğim 'ne güzeldi.' Şimdi, henüz değil....
Sabah daha yarı uyur yarı uyanıkken dinlemeye başladım Ederlezi'yi. Aklıma sözleriyle bildiğim Boşnak versiyonu geldi, Djurdjevdan, öyle yavaş yavaş ejj evo zore evo zore bogu da se po molim, mırıldandım. Norveç'te bana sözleriyle o şarkıyı öğreten ve ne zaman özel bişeyler konuşacak olsak Bijelo Dugme (Eski Yugoslav rock grubu) dinleten A. geldi aklıma.
Arkadaş grubum yüzünden önemli haline gelmişti bu grup: Çünkü eski yugoslav çoğunluğunda, bol balkan ezgilerinde bir arkadaş grubum vardı; bir de üstüne içine benim de dahil olduğum, gezici gösteri grubunun, sonradan mezuniyet töreninde de oy birliğiyle söylemeye karar verdiğimiz, bizim dönemin marşı haline gelen şarkı da Beyaz Düğme isimli bu grubun, başka bir şarkısıydı. Önce telaffuzları, sonra da tek tek anlamını öğrenmiştim şarkının. Öyle ki; şarkılarla bir dil nasıl çat pat anlaşılmaya başlanır'ın canlı örneği sayılabilecek kıvamdaydım.
Ardından A.'yı Florida'ya görmeye gittiğimde 2.sınıfta; A., diğer A. ve ben, bir kızlar gecesi yapmaya karar verip, gece çıkmış; eve dönünce de bu şarkıları açıp, dönüş yolunda gecenin 2'sinde bulabildiğimiz tek içki olan -iğrenç- budweiserlar eşliğindeki şerefelerimizle, üç farklı ülkeden, üç kadın, gözlerimiz dolu dolu uyuyakalmıştık. Ve şimdi, şarkı listem bana oyun oynayıp, birden o şarkılardan birini başlattı bu yazıyı yazarken. İş midir yani? Bir hıdrellez şarkısının insana bu yaptığı...
0 comments:
Post a Comment